Column: Kraamtijd

Zes weken geleden heb ik vol ontroering gezien hoe ze moeder werd. Mijn kind met haar kind in haar armen, zo intens gelukkig in dat witte ziekenhuisbed. ‘Mama’, zei ze, ‘Het was de ergste pijn uit mijn leven, maar voor haar zou ik het weer doen!’ Ze bleef zelf voeden, ook toen het bloed uit haar tepels druppelde, haar geduld was eindeloos, zoals ik dat nooit bij haar vermoed had. Mijn dochter is niet langer alleen mijn kind, ze is mama geworden.

De kraamtijd markeert eigenlijk de eerste zes weken waarin moeder en kind herstellen van de geboorte, maar tegelijkertijd is het zoveel meer. Een intieme periode waarin een nieuw gezin wordt gevormd, waarin opa’s, oma’s, tantes en ooms mogen wennen aan nieuwe rollen. Het stralende gezichtje van onze jongste wanneer ze met haar kleine nichtje Loua in haar armen op het grote bed ligt. Behoedzaam geeft ze kusjes op haar hoofdje en even later zijn ze beiden in een lichte slaap gevallen. Haar tante Joanna die bijna ieder weekend de rit van Rotterdam naar Rijssen maakt, om zaterdags met Loua in de buikzak te mogen wandelen. Mijn lief, die uren met Loua in de armen zit en haar steeds opnieuw vertelt hoeveel opa wel niet van haar houdt.

Zoveel vreugde, zoveel verbondenheid. Ik kan niet zeggen of oma nu zoveel anders voelt, dan mama zijn. Het grootste verschil met mijn eigen dochters is, dat ik die kon troosten met borstvoeding wanneer ze huilden en nu kan ik Loua alleen mijn liefde geven. Als ze lacht, krijg ik bijna tranen in mijn ogen. Ik vind haar zo lief! Ik vind het echt jammer dat ze ’s avonds weer naar haar eigen huis gaat.

www.ritavoortmanphotography.com
https://www.facebook.com/ritavoortmanphotography/
https://www.instagram.com/ritavoortmanphotography/