Kerstverhaal door: ANGELA POST DEEN

Tomas trok de stevige houten achterdeur van het huis van zijn oma achter zich dicht. Zijn middelgrote hond, een bastaard zo genoemd, rende blaffend voor hem uit het grote besneeuwde woud in. Even keek de tien jarige, stevig gebouwde knul met vlasblond haar naar de lucht op. Strakblauw was de lucht en de laagstaande zon verblindde hem voor even. Met een glimlach om zijn mond met goed gevormde lippen zette hij zich in beweging en wandelde het immense woud in. Volgde het geluid van de opgetogen blaffende Dex die al snel uit zijn blikveld verdween. De jongen maakte zich er geen zorgen over. Dagelijks zwierf hij met zijn dier door het woud. Ze genoten daar samen enorm van.
Hij had nu Kerstvakantie van de school, waar hij de vierde klas bezocht. Zijn oma en die van zijn zusje was trots geweest op zijn eerste rapport van dit jaar. Stralend had de nu zestig jarige vrouw, haar handtekening gezet bij de jaargang 1990.
Zusje Gerti had kwijlend en besluiteloos, zoals zo vaak, naast hun gestaan. Ze was geestelijk gehandicapt maar wel heel lief. Met haar acht jaren had ze de verstandelijke vermogens van een nog jonge baby. Het kwam voor dat ze haast over de top ging met haar liefdesbetuigingen en oma, waar ze naar vernoemd was, haast smoorde met haar omhelzingen. Ook hem vielen die betuigingen regelmatig ten deel.
Mocht oma gehoopt hebben op wat hulp van haar kleinkinderen, in het huishouden of op hun kleine boerderij, was ze bedrogen uit gekomen. Tomas hielp en steunde haar waar hij kon. Maar als hij naar school moest kon zijn aandeel minder groot zijn dan nu. Oma, al jaren weduwe van opa Franz, leed aan artrose en had daardoor veel pijn.
Dex kwam opgetogen terug naar zijn baasje gerend. Sprong wild tegen hem op zodat hij pardoes achteroverviel in een wit sneeuwbed. De jongen schaterde het uit. En werd haast bedolven onder reeks van vochtige likken van Dex.
Nadat Dex weer snuffelend voor hem uit was gelopen sloeg Tomas de sneeuw van zijn kleren af. Plotseling stak er een snerpend koude wind op die beet in zijn, altijd frisse rode wangen. De jongen die opeens de laagstaande zon niet meer op hem voelde branden zocht met zijn ogen het luchtruim af. Een snel veranderende lucht werd hij gewaar. Van eerst nog grote partijen witte wolken tot een zware grijze bewolking, die langs de hemel joeg. Hij rilde in zijn dik gevoerde jack.
Een toegestuurd cadeau van hun ouders die in Rusland, met dressuur, in het groot Russisch staatscircus werkten. Tijd om naar huis te gaan, besloot hij, draaide zich om en floot Dex bij zich. De hond gehoorzaamde onmiddellijk en bleef vervolgens braaf bij hem lopen. Totdat hij een beweging waarnam van een of ander dier dat tot de woud bewoners behoorde. Als een speer rende hij erachteraan. Tomas kon roepen en fluiten wat hij wilde maar de hond liet zich niet meer zien of horen. Uit het grauwe wolkendek viel de eerste sneeuw. Eerst kleine vlokjes later grotere. De wind zwol nog meer aan. De jongen beet zich op zijn onderlip. Wat nu? Dex was altijd gehoorzaam maar nu hield hij zich kennelijk doof. Kon het dier iets overkomen zijn?
Hij besloot, het gevaar wel onderkennend, terug te gaan. Zijn muts diep over zijn oren trekkend liep hij al vlug strompelend door het steeds hoger wordend sneeuwdek. De grond liep hier wat omhoog en twee keer struikelde hij over dikke boomwortels die onzichtbaar onder de sneeuw verborgen lagen. Zachtjes begon hij te hijgen. Kouwelijk sloeg hij zijn armen om zich heen.
Even bleef hij staan, hoorde hij daar in de verte niet een hoog, ijl klinkend geblaf? Hij twijfelde, zou hij doorgaan met deze tocht? Zou het al tijd voor de koeien zijn geworden inmiddels?
Na weer een struikelpartij, gaf hij het even op en liet zich ruggelings zakken tegen een druipnatte boom. Een nieuwe windvlaag schudde een vracht sneeuw uit de boomkronen en viel geluidloos op hem. Op hem, de ineengedoken gestalte, te midden van dit sneeuw geweld. Zijn lip bloedde door het voordurende gebijt erop. Als een warm stroompje gleed het omlaag zijn jaskraag in.
Een snik maakte zich los uit zijn keel. Door dit weer kon hij nooit naar huis komen! En oma kon hem niet komen zoeken want dan zou ze Gerti alleen moeten laten….
Verdammt, verdammt, prevelde hij voor zich uit. Waar was Dex toch? Hij zou zich kunnen warmen aan zijn dik behaarde vacht. Hoewel? Het dier zou ook wel door en door nat zijn geworden.
Nu huilde hij pas echt. Hij die door zijn vader altijd zo geprezen werd om zijn flinkheid! Ach Vati en Mutti, waarom, waarom zijn jullie toch niet altijd bij ons? Nu was er al voor het tweede achtereenvolgende jaar hen een uitreisvisum geweigerd door de Russische autoriteiten…Weer een kerst en Nieuwjaars week zonder hen. Maar kom, probeerde hij zich te vermannen. Hier kon hij niet blijven. Hier zou hij van de koude, honger en dorst om kunnen komen. En dan? Ja wat dan in hemelsnaam? Moeizaam kwam hij overeind. Voelde zich wat gedesoriënteerd. Hoorde hij niet eens zover bij hem vandaan, de kerkklokken luiden? Dan was hij niet echt ver van huis…Zou het al Kerstavond zijn dan? Was de Heilige avond al begonnen? Was hij zolang al in het woud? Het sneeuwen hield even plotsklaps op dan het begonnen was. Schemerig was het wel geworden inmiddels. Voorzichtig zijn passen plaatsend liep hij in de richting van het geluid. Hij knipperde tegen het vallende avondlicht, zag brede bundels licht uit zaklantaarns heen en weer gaan tussen de bomen. Er klonken stemmen die elkaar iets toeriepen. En daar kwam Dex aanrennen en vloog weer hoog tegen hem op. Weer viel hij achterover, lachte en huilde tegelijk. Slechts een ogenblik later was zijn grote sterke Vati bij hem aangekomen. Tilde hem hoog en opgelucht op!
Jongen mijn jongen, toch...
Thuisgekomen, weer warm geworden met droge kleren aan, gegeten en gedronken hebbende, hoorde hij het goede nieuws. Hun ouders hadden na weer een visumweigering ontslag genomen bij het circus. Ze zouden allemaal samen kunnen blijven wonen. Werk kon Vati wel vinden in of rond het dorp.

Door Angela Post-Deen