Column: Vergreuning

In et lösse glasveld op de Borkeld loopt twee plezerige kearls. Ze hebt beide nen verrenkieker um ’n hals. ’n Enen hef een soortenbeuken bie zik, den anderen ne taske met doarin ne thermoskanne met koffie. Ze hebt zik vuurof good inestrekken met zunnebrand.

‘Kiekt toch es wat froai!’ röp den enen plötseling terwiel as hee oaver de fel glanzende vlakte wis. ’n Anderen slingert zik rap den verrenkieker vuur de ogene. ‘A’k mie neet vergisse,’ zegt hee, ‘is dat ne Ventomolae regis!’ Den anderen fluit tusken de tandene. ‘Mer et kan ook good nen minor wean. Met dee witte bladen liekt ze nog wal völle op mekander.’ Den kiekerd weet in te brengen dat ze et dan an et geluud könt heuren. Nen minor zink ja heuger, mer dan zölt ze der körter an mutten.

Zo loopt ze nen zet voortan töt ’n tweeden et oetbeart: ‘Wow, doar nóg ene, wiej hebt geluk vandage!’ De kearls doot mekander ne high-elleboage: ‘Tik em an, moat!’ En ze feliciteert mekander: ‘Dat dat hier zo mer wil stoan, hè? Prachtig!’

Tevreaden bezeet ze et woark van völle joaren. Ne strak eriegelde vlakte van panelen met mangs nen witten boom der tusken. Ze mossen ja vergreunen, dus ieder egaal stukke land wör benut. En as et neet egaal was, dan met ne zwartgries-kolderenden shovel der oaver. Iej mut der wat vuur oaver hebben. A’j der daags van wilt geneten mu’j ze neet oet et zicht op bedriefsdake leggen. Weast toch wiezer.

’n Eersten dok gauw tusken twee panelen en trekket een vies greun töske lös. Den anderen griwwelt et oet. “Oeh gattagat, roed tusken de glazen, stelt oe vuur at dat grötter was egröaid.” Ja, kö’w nit hebben. Voortan wier. ’n Enen kik es rond duur zinnen verrenkieker en löt den anderen skrikken met nen onwiezen bulk: ‘Boom! Boom!’

’n Zweet brek öar oet. Bevend krig den tweeden een kästken oet de taske met nen groten roden knop. ALARM! Et is mer eaven of der davert öär met joesterende sirene ne wage vuurbie met nen groten grieperd achterop. Der springt een stel kearls oet en met grote kettenzagen begatjet ze den enen boom. Vort der met! Den had völs te völle skaa egeven, das neet good vuur de panelen. En doarbie, op dee stea kan non wier zonne mooie witte mölle.

Ne wekke later mut de kearls op kantoor kommen. Doar stoat nen fotograaf en nen vuurnaam oetzeenden kearl. Ne medaille in de vörm van een windmölke, vuur kordaat optreaden. Strieders vuur de vergreuning, steet in de krante. Et lecht kaatst fel of op de veer witte blaaks.

Martin ter Denge