Column: Blue Monday

De derde maandag van januari, eindelijk de eerste gewone maandag van het jaar. Goede voornemens hebben plaatsgemaakt voor de routine van alledag, de feestdagen liggen ruimschoots achter ons en het leven heeft haar dagelijkse ritme hervonden.
Vanmorgen liep ik in een vertrouwde cadans een ommetje door het park, minuscule waterdruppeltjes raakten mijn gezicht, fris als dauw, te weinig om regen te noemen. Eigenlijk liep ik daar gewoon gelukkig te zijn om een miezerige maandagmorgen, die de laatste jaren ook nog door het leven gaat als Blue Monday.
Vroeger hield ik niet zo van januari. Een lange grijze wintermaand van koude tenen en bevroren vingers. Aaneengeregen weken met veel te weinig daglicht en veel te veel donkere uren. Ergens is er iets veranderd. Nee, januari is nog steeds dezelfde maand, maar mijn perceptie is ongemerkt verschoven. Ik zie nu het bleke winterlicht, zelfs op bewolkte dagen, en de prachtige, lange schaduwen wanneer de zon vanuit een lage stand over de aarde schijnt.
Natuurlijk, in tegenstelling tot vroeger, hoef ik nu niet meer elke dag twintig kilometer door weer en wind naar school te fietsen, in het donker heen en in het donker terug, mijn vingers zo verstijfd van de kou, dat ik het eerste uur niet eens mijn pen kon vasthouden om een wiskundeproefwerk te maken.
Nu word ik nog slechts incidenteel overvallen door een winterse bui, zoals gisteren, toen we drijfnat thuiskwamen van een wandeling over strand en duin. Het gekke is, dat ik dat nu niet meer erg vind. Thuis schud ik me uit als een natte hond, om even later met een mok hete koffie voldaan naar de glanzende regendruppels op het raam te staren.

www.ritavoortmanphotography.com
https://www.facebook.com/ritavoortmanphotography/
https://www.instagram.com/ritavoortmanphotography/