Column: Holly Hobby Geluk

Alhoewel het nog geen zomer is, vind ik het voor het eerst weer warm genoeg om zonder jas op de fiets te stappen. Zomaar, alleen in een groene jurk met korte mouwen en soepele stof, die om mijn blote benen wappert. 

Het grind knispert onder de wielen op de oprit, voordat ik de straat op draai. Daar, in die bocht van grind en asfalt strijkt een zachte bries langs mijn armen, valt de zon warm op mijn hoofd. Een onverwachte golf van intense blijdschap, een prachtig cadeautje tijdens een dagelijkse bezigheid. Holly Hobby geluk, noem ik dat in mijn hoofd. 

Holly Hobby was in de jaren zeventig een bekende illustratie. Ze droeg een lapjesjurk en een grote hoed, haar gezichtje was nooit te zien en de tekeningen waren voorzien van teksten als “je hebt veel maar dan je denkt”. Ik had een dagboek met Holly Hobby erop en daarin schreef ik trouw iedere avond de gebeurtenissen uit mijn zevenjarige kinderleven. Dat dagboekje heeft bijna een halve eeuw over alle zolders waar ik heb gewoond gezworven, om uiteindelijk in de bureaulade van onze middelste dochter te belanden, die af en toe heel hard moest lachen om het kind dat haar moeder ooit is geweest.

Af en toe kom ik dat meisje van vroeger dus weer tegen in mijzelf. Het kind dat ik ooit geweest ben, dat intens gelukkig werd van ‘s avonds na het eten, wat we zelden mochten, nog heel even buiten spelen op een warme zomeravond. Met mijn knieën op de nog warme tegels zitten waarop de zon de hele dag geschenen had, terwijl we aan het knikkeren waren. Of met je rug tegen een nog warme muur staan, die allang in de schaduw staat. Dat is hetzelfde als de lauwe lentewind langs blote armen.

www.ritavoortmanphotography.com
https://www.facebook.com/ritavoortmanphotography/
https://www.instagram.com/ritavoortmanphotography/