Gerrie Oplaat stopt met kleicursus
AlgemeenKunstenares Gerrie Oplaat aan de Larenseweg in Holten stopt in september met haar boetseerlessen. Nu geeft ze wekelijks nog zes keer les. Maar door gezondheidsredenen wil ze er een punt achterzetten. “Het kost me teveel inspanning en dat wordt waarschijnlijk alleen maar erger.” Gerrie maakt veel kleikunst en heeft bijvoorbeeld ook het korhoen achter het Kulturhus gemaakt.
“Ik geef inmiddels 27 jaar les,” vertelt ze. In haar boerderij is een speciaal deel hiervoor ingericht. De cursisten kunnen maken wat ze willen. “Steeds maar hetzelfde maken, is geen bal aan,” lacht Gerrie. Er is daarom veel variatie te zien in de kunststukken.
Het gaat volgens haar om hechte groepen. “Ze vertrouwen elkaar heel erg. Delen lief en leed met elkaar.”
Als kind was ze druk met bloemschikken en trok ze bloemen uit de tuin. Door de juf kwam Gerrie in contact met kleien en dat vond ze uiteindelijk zo leuk dat ze ermee is doorgegaan. “Nu geef ik er zelf les in.”De kunstenares heeft veel exposities gedaan. Zoals een keer in de vier jaar in De Wippert.
Als ludieke actie plaatste ze in 2020 een nieuw korhoen achter het Kulturhus in Holten. Het bronzen beeld van Kees Bos was daarvoor tot aan de poten afgezaagd en door bronsdieven meegenomen.
“Bij activiteiten in het Kulturhus mogen Holtense kunstenaars alles wel komen opleuken. Maar als er kunstwerken in Holten of Rijssen worden geplaatst, gaat het altijd om kunstenaars van buiten de gemeente,” benadrukt Gerrie. “De enige Holtense die iets mocht plaatsen was Sophia de Vries.”
Zo werd voor het ‘korhoen’ op Smidsbelt Ruurd Hallema gevraagd. “Niets ten nadele van Hallema, maar hij had zich tot de kunst op rotondes moeten beperken. Dat kan hij goed.” Volgens haar lijkt de vogel op het plein dan ook niet op een korhoen. Wat het dan wel voor moet stellen? Sommigen zien er een auerhaan in.
Haar eigen creatie heeft ze gemaakt van klei. “Deze was op de overgebleven poten van het kunstwerk van Kees geplaatst.” Dat bleek uiteindelijk niet zo’n succes want uiteindelijk lag de vogel naast de sokkel.
Ze maakte een nieuwe versie die nu staat te pronken in het dorp. “Voor meer stevigheid is deze op de buik vastgemaakt.”
En de beschadigde oude korhoen? “Daar kon ik geen afscheid van nemen,” lacht ze. “Die zit nu op een paal bij mij achter in de wei.”