Platte column: Sportreclame

Leu dee ´t an sporten zeent trekt vake hele vrömde postzeagels. A’j der op goat letn, vaalt oe op. Probeert mer eens.

Ik kenne heel gezellige sportleu, mer a’j ze in vol bedrief teegn-komt kiekt ze absoluut nit plezerig oet. Ze haalt heurboar oam duur ’n moond, trekt de lippen op, taande bloot as nen helligen hoond, ‘t gebit vaalt ‘r hoaste oet. Ze trekt nen doewn-öarigen kop den ’t dudelijk maakt det ze vuur gin meanske an de kaantn goat. At miej zon plezerig sportfiguur temeute koomp, mu’k froai min beste doon um nit stiekem een oarm iets vearder as normaal oet te stekken.

Mer det doo’k dan wier nit, want leu in beweaging mu’j nooit ontmoedigen.

Iej zeet ook vake leu hardloopn met een knalrood nat gölgezichte. Of juust met ’n liekwit heuwd en weelde ogen, nen jammerigen blik of een oetdrukkingsloos gezichte met star-oogn tot achter ’n Hoolterboarg. Het lik wal of al dee sportleu medelieden weelt opwekken biej aandere leu, zeker at dee aandere leu op dat momeant juust an ’t relaxen zeent. Net of ze weelt zeggen: “Kiekt miej toch ‘s drok wean! Iej múnn miej wal sympathiek veenden a’k miej zonne inspanning oplegge vuur het grote doel: het opkrikken van de kwaliteit van ’t leawn.”

Netuurlijk loa’k det nit blieken, mear inweandig oarger ik miej greun en gel. Nen sport bedriewen doo’j toch vriejwillig? Ook heel onbenullig sporten woe’j hoaste biej dale-valt; het is toch gewoon oew eagne keus. Umstaanders lignt echt nit wakker van oew gezoondheaid en dus ook nit van oew persoonlijke leefhebberiejen. 

Det is pas echte sportreclame

Mer ik vroage miej wal ‘s of: a’j zelf wat kiest, doo’j det geane en dan wi’j doar toch ook aandere leu biej betrekken. Mear det doo’j zeker neet met zukke vreselijke postzeagels te trekken. Dan kö’j better goan woarkn in ‘t spookhoes van de Waarbeek. Het wordt ‘r op de weg ook neet plezeriger op. Dus: doo’j an trimmen, skeelern, hardlopen of wielrennen, dan doo’j det met nen plezerigen snoetn. Dét is pas echte sportreclame.

Miskien deank iej: ach dat vaalt toch allemoal wal met. En det is ook zo. Het lig der ook mear an hoe’j der met ummegoat. Twee schoolkammeröa fietsen elken dag van Riessen noar Almelo. As ze langs de weg nen hardloper zaggen, nen wielrenner of batteriej-fietser, probeerden ze al dee groewlijke postzeagels noa te doon. 

Heel gevoarlijk, want as ze mekoar dan ankeekn völn ze vake van de fietse van ’t lachen.

Gerrit Dannenberg