Column: Vriendschap

Als ik op stal kom, leg ik altijd even mijn wang tegen de neus van mijn paard. Ik snuffel even, net zoals ik mijn kinderen in de nek snuffel voordat ze thuiskomen of weggaan. Een snuffel als knuffel zeg maar. Ik zie Lotta hetzelfde doen wanneer ze de tralies voor Boston zijn stal wegschuift. Met meer geduld dan ik, blijft ze minutenlang in de deuropening staan, terwijl Boston met zijn hoofd op haar schouder leunt. Woordeloos vertellen ze elkaar hoe ze zich voelen.

Net zoals haar grote zussen, is Lotta al jong met paardrijden begonnen. Geen van onze dochters houdt zoveel van dieren als onze jongste. Regelmatig vond ik Lotta liggend in de hondenmand naast Floddertje, ons hondje dat verder zo op haar privacy gesteld was. Of ze zat op haar hurken voor op het terras, met een steen in haar twee handjes, die ze zojuist had opgetild om het gewriemel van pissebedden te observeren.

Ondanks dat Lotta dol was op haar pony, wilde het met de liefde voor paardrijden niet vlotten. Na jaren zeuren van mijn kant, zetten we vorig jaar Boston op marktplaats. De telefoon stond bijna roodgloeiend, er was genoeg belangstelling, maar tot verkoop is het nooit gekomen. Met een bedremmeld stemmetje vroeg Lotta plotseling of ze nog een kans kreeg met Boston. Ze wilde haar vriend niet kwijt. Niet haar grote witte vriend met wie zo zo graag knuffelde, die ze graag verzorgde, ondanks dat ze het rijden minder leuk vond.

Inmiddels zijn we anderhalf jaar verder. Zonder zeuren is ze bijna dagelijks op stal te vinden. Boston heeft haar plezier leren krijgen in het samen crossen door de bossen, in springen, en dressuren. Paardrijden is zoveel meer dan een passie of een sport. Het gaat over vriendschap tussen mens en dier, een liefde van twee kanten.

www.ritavoortmanphotography.com
www.facebook.com/ritavoortmanphotography
www.instagram.com/ritavoortmanphotography