Column: 15 juli

Verblindend valt de vroege ochtendzon door de half open gordijnen op het kussen. Het is 15 juli 2022 kwart over vijf ‘s morgens. Naast mij ligt mijn oudste dochter nog rustig te slapen. Haar lange haar valt over haar gezicht, alsof ze nog net zo verborgen is als die 15e juli 1997. Die dinsdagmorgen werd ik vol verwachting wakker. Vol in verwachting van mijn eerste kind was ik nog naïef genoeg om te geloven dat kinderen op de uitgerekende datum geboren worden. De dag ging voorbij in gespannen wachten waarin je zo dicht bij mij was en tegelijkertijd nog zo ver weg. 

Vandaag gaat zij trouwen met haar grote liefde, de jongen die ze vanaf haar tienerjaren kent, met wie ze volwassen is geworden, met wie ze de rest van haar leven wil delen. Straks gaat ze ‘ja’ zeggen, net zoals haar opa-en-oma-in-de-Hemel ‘ja’ tegen elkaar zeiden op die woensdag 15 juli 1964, vandaag achtenvijftig jaar geleden. Zou de zon toen ook zo stralend hebben geschenen? Zeker in hun harten, want ik ken bijna niemand die zo met elkaar verbonden waren als zij. 

De dag verloopt als het sprookje waar Richard en Joanna al anderhalf jaar van dromen. Zijn mooie lichte pak, haar prachtige jurk, de oude open auto op weg naar de tuin waar ze buiten trouwen. De geloften en liefde die zij naar elkaar uitspreken onder de ontroerde blikken van hen die het bruidspaar lief zijn. De haast eindeloze tafel langs de bomen waar we met ons allen eten. Het eeuwenoude kerkje waarin zij aan de arm van haar vader wordt weg gegeven. 

Ik ben oneindig dankbaar dat God aan onze dochter een geliefde heeft gegeven, die net zoveel van haar houdt, als ik dat doe, vanaf het moment dat zij, bijna 25 jaar geleden, voor het eerst op mijn buik werd gelegd.

www.ritavoortmanphotography.com
www.facebook.com/ritavoortmanphotography
www.instagram.com/ritavoortmanphotography