Gerrit Kraa
Dichter
Jan is in zin dagelijks leawn banketbakker. Een eenmans-zaakjen. Hee hef een geveulig gemood en doarumme geet-e der gebukt oonder dat-e 'n helen dag niks as cholesterol-bommen fabriceert: vruchengebakjes, dikke kozakken-pläkke, tompoezen met van dee gelle pudding tusken twee pläks bladerdeeg met een löagjen glemmige, pikkerige fondant. Iej munn wal 'n betje nen sadistischen inslag hebben um zukke dinge te maken, want met good fetsoen kö'j de klaanten feitelijk zu'k spil nit loaten etten op ne receptie a'j het beste pak an hebt. A'j zonnen tompoes met de haande noar binnen wilt skoewen en nen hap nemt, floddert 'n room d'r an beaide kaanten tuskenoet en mu'j de vingers oflikken dewiel a'j kuijert met ne deftige mevrouw. In 't hoes zee'j da'j het halve gebakje op de revers van 't fluwelen buis hebt en kö-j 'n volgenden dag noar ne stomerieje. Nee, doar wordt de klaanten nit vrolijk van. Gin meanske den dat better beseft as Jan zelf. En doarumme maakt-e as compensatie gedichjes. Hee wil nen gedichtenbundel maken oonder de naam "Poëzie du Boulangerie". Riemen dat dut-e op de fietse, as-e ne deuze gebakjes votbrech noar de klaanten, want Jan hef gin riejbewies. Biej het ofstappen wil det nog wal ees misgoan, met de rechterhaande oonder de gebaksdeuze en de leenkerhaande an 't steur, en zo is-e al ees met gebakjes en al in een vuurtuintje belaand en kon-e twentig gebakjes vanniejsen maken. Mer in 't hoes hef'e een poar nieje regels in gedachen en mut zinne vrouw der as eersten an geleuwen. Zee hef 'n verhit gezichte, want achter ne teunebaanke stoan en dan ook nog achter het anrech um rebeten te kokken, dat voogt zich allemoale meujlijk as dan ook nog de weenkelbelle alverdan reenkelt. En dan zeent ze efes stille ewès en begeent Dientje met opskeppen en Jan ook. Zee met nen groten leppel en hee met 't moondwoark. "Dientje,'k heb een niej gedich emaakt," zeg-e dan, "mu'j ees lusteren:
as de zele stille lustert
en de puddingpap besteet oet custard…"
"Too, Jan, iej loat de earpel koold worden en preuwt eerst ees van dee rebeten, dat gedich kan toch nog wal efkes wochen, onnit dan…."
En dan neamp Jan met nen depen zoch nen hap rebeten en dat sköt um in de lochpiepe dan mut-e hoosten en doar vleengt de rebeten-snippers in de roondte. "Iej ook met oewn custard, hoold toch op met dat riemgedoo…"mostert Dientje. Efkes later steet Jan oongelukkig an 'n trog biej twentig van dee moorkoppen dee-t-e in 'n gesmöalten sjukela mut deupen.
Hee hooldt ze opmerkelijk lange eundersteböawten…