Gerrit Kraa
Ne grachte
In Riessen is alns veraanderd. De leu loopt allemoale bliej duur de stroaten. Ik zagge 'n poar kearls dee mekoar nit mangt liên, dee mekoar al joaren nit mear toosprekt, bots de oarmen um mekaander hen sloan en 'n enen peenkten nen troan vot en 'n ander mos 'n poar moal sloeken. "O, Mans, wat is dat toch unmeunig gloepens mooi," zea Wilm, "dat dee grachte bloot-eleg is, doar biej de Bealtbakker. Ik wor doar zo bliej van." "Zengt dat wal," zea Mans. "Riessen hef eindelijk wier is wat woer a'w greuts op köant wean. Ik hebbe miej stiekum achter het hennenhok met de vuuste op de böste ehöwen van greutsigheaid. Dat ma'j best weten. Ne grachte oet 1250!"
Wilm gaf ook too dat-e ongezeens in zin hof an 't greawen was eslagen, op zeuk noar oale potschoarven. Hee har allenig ne oale piepe van zin groffa eveunden, mear toch.
Op de moark ko'j het ook vernemmen. Zonnen standwoarker begun spontaan het Riessense volksleed te zingen, en wichter kregen mear ijsco's as normaal. Joa, Riessen is greuts op de grachte.
Het dee miej deanken an borgemeaster Kolenbrander van Tubbig, (1902-1981), kenner van de regio, mooie vuurdrachen, gek op archeologie. Sommigen kent het verhaal al, dee hoownt nit verdan te leazen. As der in Tubbig een bölke riolering wör an-elegd, steun-e d'r met 'n neuze bouwen op. "Ieleu mut miej dreks woarskouwen a'j wat veendt, iej weet mear nooit," zea-r-e dan. 't Begun de gemeentekearls te vervelen en ze prakkezeerden iets oet.
De leu mochen Kolenbrander geane liên, biej de Provincie konden ze um wal sketen, want hee was völs te riejaal met vergunningen oetdelen, mear in Tubbig kon-e een pötje brekken. Kolenbrander mos geregeld biej de Provincie langs kommen en dan kreeg Kolenbrander nen oetbrander mear dat zol um wos wean. "Regels zeent d'r vuur de leu," zea-r-e dan, "en nit aansumme."
Verdan met de koele in Tubbig. 'n Volgenden dag köm Kolenbrander alwier langs: "Keals, nog wat eveuden?" "Iej komt precies op tied," zeaden de keals, "viej zeent krek op iets ampats estot." Der wör nog wat eporket en joawal, een oold kistje, met een slötje d'r op köm boawen water. Kolenbrander steun te stuitern van niejsgierigheaid en commandeerden ne knieptange. Doar gung het deksel lös en d'r lea 'n opgerold bölke perkameant op 'n boam van 't kistje. 't Tödke wör glad-estrekken en Kolenbrander was wal zo sportief dat-e met luider stem vuurleus wat doar was eskrewen: "Ceasar groet Kolenbrander!" In Riessen wocht ze non op 'n breefke van Otto III an Hofland…
Gerrit Kraa