Gerrit Kraa
Kassa
Mans hef pensioen en dus alle tied um met Mientje boskoppen te doon in de supermarkt. Hee löp achter 't köarken as nen butler den een presenteerblad vol whisky vuur zik oet dreg. Iej köant um de hele supermarkt duur heuren, met zinne stemme as de bourdon van de Big Ben: "Mientje, hier, blökskes keze dee in de öllie driewt," steet-e te wiezen richting fêta. Mientje lustert oonderdöanig, één zuchjen weend en vot is Mientje. "Stilleven met eik en klimop", zol nen goodn titel wean oonder 'n pertret van Mans en Mientje. "Nee, gin pinda's, dee goat miej oonder de taande zitten." En zo löp het duo langs de boskoppen tot an de lopende band, wochen tot da'j an de buurte zeent. Krek as Mans zo wied is, grip-e nog efkes 'n fusken blomen, gelle reuskes, niks te deur. Mientje krig der ne kluur van. Zol zee dan toch nog metmaken dat Mans öar blomen gef aans as op moederdag en de toenmalige brulfte…? Doar is de caissière, gin joonk hittepetitje mear een vrommeanske dat de hitte des daags al joaren duurstoan hef. Ze kik een betje bedroowd.
Mans sprek: "Derre, annnemmen, dat is vuur oe, umda'j aait zo plezeerig helpet." Mientje beleawt nen kortstondigen zunsoondergaank, dewiel het doodstille wordt in de riegels. Het wordt nog stiller, want de kassa-juffrouw slöt de haande vuur de ogen en begeent slim te göllen. Zoonder geluud, mear met de hele hoed. Mans moompelt veraltereeerd: "Doo'k iets verkeerd?" Het vrouwmeankse veg de troanen vot en zeg: "Ik krege krek ontslag. Ze veendt miej te oold en dan zi'k te deur." "Het mut nit gekker worden," tettert Mans, hee dreejt zik noar de aandere kassa en commandeert: "Belt subiet de baas. Dreks kommen en rap wat."
Doar keump 'n manager.
"Mur iej ees good lustern," zeg Mans. "As dit vrouwmeanske de dure oet geet, as iej dat gestaand hooldt, loate viej hier ammoal dreks de boskoppen stoan en komme viej hier nooit wier. Leu, is dat woar of nit?!"
De baas kik efkes um zik hen en zöt allenig stille leu, dee'j wal een eai in 't gat köant kokken. Dan geet-e duur de knene en hee nikket: "Iej mangt bliewen." En hee löp sliepstattend vot, al kik-e grammieterig.
Doar begint de scanners wier te piepen en dat gelukkige vrouwmeankse neamp de reuskes en drukt dee Mientje in de haande. "Umda'j zonnen gleujnig nen bessen keal hebt," zeg zee.
Zodöanig hef Mientje dan toch nog een fusken rozen. Het allerleefste zol zee dat busken in een fleskenbak smieten, mear a'j veertig joar met Mans etrouwd zeent, loa'j dat wal oet 't heuwd…
Gerrit Kraa