Oons soort leu
Viej kent het fenomeen almoal wal: stoa'j zoaterdagmoarn op de moarkt biej nen viskroam, steet doar nen bear van 'n vrouwmeanske vlak vuur oe. Iej deankt dreks: noh Anja, iej stoat biej een verkeerden kroam, een fruitkroam is rechts.
Huuw leazers, stop! Goat nog 's ne keer biej den viskroam stoan. Loat oew oordelen eawen in 't hoes. Loat 't verstaand eens sprekken. Wat hef dat meanske wat iej miskien al geent weet? Vuur 't zelfde geeld löp Anja twee keer daagns in de sportskole te puffen en krig hetje complexe therapie woe'w stoomp gin keze van hebt egetten. Iej weet 't aalt nit. Viej vult zo mear van alns in. Loat det!
Ik kan oe vertellen: a'j oewne oordeeln áchter den viskroam gooit, dan make viej oonze eagnste maatschappij dreks al stukken better. Viej hebt anno 2020 gebrek aan leu dee 't rationeel deankt en nit allene mear op 't geveul ofgoat.
'n Aander vuurbeeld. A'j vuur oew woark op en dale munn met 'n intercity richting Deawnter - ik neume mear wat - dan kom iej geregeld in aanraking met leu woer a'j leewste extra lange vuur op 't huuske bliewt zitten in plaatse van doar met alle vrijmeudigheaid nöast dale te vallen. Doar he'w oonszelf fealijk nit dreks vuur oawer. Mer woer is det calvinistische gedachengood oarns e-blewen? Bekieke viej det volk dreks as leu dee an God noch gebod doot en met de lippe een lesten dröppel oet ne fleske jeneawer achteroawer hengelt? Bliekboar kö'w zoonder een gezichte te bekieken tóch van ofstaand – allichte zelfs vanof 't huuske in 'n trein woe'w oons terugge hadden etrökken - vernemmen hoe det volk der oetzut: nen kalen knikker, 'n roar ringsken in 't oor, een poesterig vel, de oogne op half elne, nen snoeten as nen vaalsken zangliester en nen kin den 't dree wekke gin skearapparaat hef ezeen. Viej groezelt en geaiselt duur 'n intercity noar achtern hen, de draankloch vuurbiej. En dan ineens zeg de kraakstemmen in 'n boemel da'w' station Deawnter in zich hebt en komme viej der achter det den vrömden kearl een mooi buis an hef, bekeande moark-sökken en 'n book in nen plastic buul biej zik hef oawer, joa echt woar, rechtveardigheaid. Ik kan 't nit góód zeggen, mer het beste zolle viej dan mer depe votzakken ne oceaan vol droofenis. En a'j dan wier met beaide natte veute op de groond stoat, bedeankt dan: oordeeln mu'j pas doon a'j het plaatje compleet hebt.
Verröt … genog wöarde smearig emaakt. Ik goa noar de moarkt. Doar haal ik nen lekkerbek vuur Anja en miejzelf en dan nem ik 'n intercity noar Deawenter. Atjoo!
Harriët ter Harmsel