Faceless
Ik heb, hoe zal ik het zeggen, een minpuntje. Of misschien zelfs wel een minpunt waar ik me nogal voor schaam, want het brengt mij vaak in nogal akelige situaties. Ik kan heel moeilijk gezichten onthouden. Hoe gênant is dat!
Jaren geleden kwam ik een van de leidsters van de kinderopvang tegen in de supermarkt, terwijl ik druk doende was mijn kroost bij elkaar te houden en tegelijkertijd de boodschappenkar te vullen. "Ha Rita!" Ik keek verwilderd op, met een vragende blik in mijn ogen. "Mama, dat is de juf van Koekeloere", hielp een van de dochters mij behulpzaam. Waarop ik heel ongemakkelijk stamelde, "Ja, sorry, je staat nu in de supermarkt, dat is een hele andere plek dan de kinderopvang. Ik herkende je even niet".
Nu ik dit opschrijf beginnen mijn wangen weer te gloeien. Erger kun je jezelf niet voor gek zetten, toch? Of die keer dat ik voor het zebrapad stopte, omdat er iemand overstak. Die iemand was mijn neefje, maar dat zag ik dan weer niet zo gauw. Ik heb nog veel meer van dit soort voorvallen, maar die houd ik maar voor mezelf.
Een paar weken geleden heb ik zelfs op internet gezocht of er meer mensen zijn die geen gezichten kunnen onthouden. Ik ben inderdaad niet de enige met dit defect. Er is zelfs een officiële naam voor. Prosopagnosie, oftewel gezichtsblindheid als je bovenstaand woord net als ik amper uit kunt spreken. Zo erg is het bij mij gelukkig niet, want er zijn heel veel mensen die ik wel herken.
Mocht ik je echter een keer tegenkomen op straat en je niet herkent hebben, dan duizendmaal mijn excuses, want ik doe het echt niet express. Sorry.