Breewnbusse
Alns veraandert. Hoe lange is het eleden de’j nen breef op de post deden, een verjoardagskaartje steurn, een klean postpakketje en netuurlijk met de vakaantie ‘Groeten uit Otterlo’. Post kriegen kan ook: blaauwe brewe, ofschriften van de baanke, een rekntje van ’t Waterschap, de tellefoon, de gemeente en ‘n Autokampioen. Met de komst van nen fax, ko’j zó dreks nen breef of ne tekening duursteuren. Wat mooi, wat mooi. De faxen lingt al lange op ’n horrebeelt, want circulariteit was toen nog nit oet-eveunden.
Faxen was gin laank leawen beschöarn, want e-mailn was jé van het. De mail biejwoarken en biejhooldn is dagwoark ewörden. Mu’j eens zeen a’j een poar dage vot zeent ewest. Dan beewt het van mailtjes en vuural met ne hele riegel cc’tjes, bcc’tjes en nit te vergetten complete powerpointpresentaties. “Je kon het weten, ik heb er een paar bestandjes bijgedaan om deze vooral goed door te nemen.” Zo, oewn leidinggevende is der wier of. Al met al zeent brewe en kaarten op de post nit mear van dissen tied en lik het logisch det de PTT eerst de breeuwnbussen nit zo vake mear licht en de volgende stap was um der van binnen oet ne plaanke vuur te dreejn en dan binnen ne wekke dee bussen vothaaln.
Zo’j deanken.
An de Hoolterweg woont Dick van Graadeukn en zinne vrouwe Hennie van Geartje. Kaante, secure en vreandelijke leu. Gin spierken grös tusken ’t ströatje, gin roet in ’n hof, een poar keurige doewenhukke op de riegel, een strak vak met vroo earpeln, late earpeln, bonen, sloat, robeten, zengt mear wa’j hebben weelt.
Dick woarken vroger biej Stempher, vlög biej ’t Luchtvermaak en kö’j biej ‘t hoes aaltied kennen an zinnen doewenstofjas. Ik keke eawen noar de poompe van een waterbron den at ze kortens hadden loaten spuiten duur dee wosselbaze, dee jongs van ’n Breenks van ’n Telgendiek.
Hennie köm met de zoaterdaangse krulspeeln noar boeten hen en dee miej een verzeuk.
“A’j nog eens wier zo’n stukn skriewt, doot dan oawer dee breewnbusse hier an de Hoolterweg. Hoe vake stopt doar gin leu dee at nen breef weelt posten. Ech, heel völle. En dan zeet ze det de busse dichte is en dan krie’j miej toch een gebekkerte en gevleuk. Skaande, heel verschrikkelijk. Dee busse blif mear dom stoan, gin meanske dut der wat an.”
At Gerrit van de Kamergeaje nog eleawd had, har’e de gemeentekearls gewoon opdracht egewen um dee peutjes met ’n heanig straaljagertje duur te sliepen en dee bussen in ’n opslag op de werf too te gooien. Mear jea, dee gemeente Riessen is nit mear wat het ewes is.
Veen’iej het gek det de leu gin post mear versteurt ?