Met poppen spelen
Terwijl mijn zwangere dochter vooral last had van tentamenstress en de druk om haar bachelor met mooie cijfers af te ronden, liep oma-in-spé al weken rond met plaats vervangende nesteldrang. Afgelopen week stond ik weer enthousiast te poetsen en soppen in het huisje waar ons kleinkind waarschijnlijk ter wereld zal komen.
Thuis schoonmaken doe ik met aanzienlijk minder enthousiasme en zo onder het stofzuigen door vroeg ik mij af, waarom eigenlijk? In ons eigen huis is het een routine, een ondankbare terugkerende taak van opruimen wat toch weer vies wordt. Daar, in dat schattige houten boshuisje, krijg ik het gevoel dat ik met poppen aan het spelen ben. Zoals vroeger toen mijn zusje en ik op onze knietjes voor het geelhouten poppenhuis zaten dat mijn vader voor ons gemaakt had.
Het huis had heel veel kamers, prachtige houten meubels, ook zelf gemaakt, een bel die het echt deed en lampjes die echt branden. 's Avonds, wanneer we al naar bed waren gebracht, kropen we er weer uit, om met dat prachtige poppenhuis te spelen. Waarschijnlijk deden we dat minder geruisloos dan we zelf dachten, want iedere avond opnieuw hoorden we mijn vaders stem onderaan de trap 'MEISJES, SLAPEN!'
Nu snap ik ook wel dat een kleinkind geen pop is. Mijn hoofd begrijpt ook heel goed dat de zwangerschap van mijn dochter niet de mijne is. Ik heb er vijf keer zelf van mogen genieten en daarmee ben ik erg gezegend. Toch heb ik onze oude wieg vast in het boshuisje gezet, en oh ja, ik heb ook een commode gekocht, maar verder zal ik me er niet teveel mee bemoeien. Hoop ik.