Tegeltje
In de keuken van oma hing boven de houten radio een crèmekleurig gecraqueleerd tegeltje. ‘De mens wikt, God beschikt,’ stond er in sierlijke letters op geschreven. Zo leefde mijn oma, in diepe afhankelijkheid. Het leven had haar vroeg geleerd dat niets vanzelfsprekend was. In de Tweede Wereldoorlog verloor ze haar eerste twee kinderen. Een baby en een peuter. De oorlogsjaren lagen nog maar net achter haar, toen ze aan het graf van haar man stond met een baby op haar arm en twee kleine meisjes naast haar. Het verdriet heeft haar niet verbitterd, oma was lief en zorgzaam. Ze leerde ons genieten van klein leven, zoals genieten van een lekkere ‘psalmboekjes’ dikke plak cake. Preken deed oma nooit, dat hoefde ook niet, want je voelde gewoon dat het leven haar veel geleerd had.
In tegenstelling tot mijn oma is mijn leven tot nu toe vrij moeiteloos en makkelijk verlopen. Daar ben ik dankbaar voor, ik weet dat het geen eigen verdienste is. En toch, dat tegeltje bij mijn oma aan de wand, daarvan is de betekenis pas vorig jaar echt tot mij doorgedrongen. Opeens stond de wereld stil. Vliegtuigen bleven aan de grond, mensen in hun huizen. Bruiloften werden geannuleerd, begrafenissen vonden in stilte plaats. Scholen sloten hun deuren. Niets, maar dan ook niets, was nog vanzelfsprekend. Het verwondert mij hoe er wordt ingegrepen op het dagelijks leven. Hoe snel ik aan bepaalde veranderingen wen, en hoe andere dingen helemaal niet wennen.
Iemand vroeg mij wat ik het mooiste vond van het afgelopen jaar. Dat is natuurlijk de geboorte van onze kleindochter Loua. Daarnaast geniet ik minstens wekelijks van een in de eerste lockdown geboren gewoonte om met mijn lief lange wandelingen te maken. Iemand vroeg mij of ik nog plannen heb voor dit nieuwe jaar. Ja, plannen genoeg. Zoveel ideeën en voornemens, maar toch meer dan ooit met het tegeltje van oma in mijn hoofd. ‘De mens wikt, God beschikt”.