Last post
Het roadsel van ’n mysterieuzen bloazer van de Last Post is inmiddels op elöst. Twee naams wörden dr eneumd, en feaitelijk munn ze vereeuwigd worden duur ze an de riegels van het dree-delig monumeant too te vogen: Richard Alberts en Erwin Tiggelhoven. Eandelijks mos het Wilhelminakorps het digitale geburen ummezetten in echte bloazerieje, mear doar is het now te koold vuur. Het is in ieder geval iets vuur Martin van der Linde van de IJssel– en Twentakademie. Hee maakt podcasts oawer het historisch toerisme van Oaweriessel. Dat kan ducht miej ook oawer actuele toeristiek goan. Zolange dee oawendklokke doert kan dan in heel Oaweriessel “Negen heit de klok” kleenken, via een carillon of via Jannen met de Pannen. En as der in Riessen moark is, dat dan Dick Sanderman op het stadhoesörgel het lied van ‘De vier weverkens’ spöalt, “die men ter botermarkt zag gaan” as hommage an de jutekearls, dee klaagden: ‘de boter was er zo diere’. Of “ain boer wol noar zien noaber tou, a-hai, boer hai, met beelden van de Beestemoarkt. En da’w Harm oet Riessen nog ees ’n moal oawer “Riessen is Riessen nit mear” heurt zingen. En da’w dan nen film köant bekieken via nen drive in-bioscoop hoe het vroger was, oonder de tonen van ‘van je singela, singela, heisasa’ met beelden van vrouwleu in jak en rok, graaiend tusken de läpkes op de groond, en dat Dika van de Wierdense Revue dan de scène spöalt van nen koopman den Dika lewer zöt goan as kommen umdat zee aait drammerig steet of te dingen:
-Koopman, wat kost den groten rojen kool?
-Iej mangt ne vuur niks metnemmen a’j oe hier nooit wier loat zeen.
-Akkoord, mer dan mu’j d’r miej dat kleaane keulke vuur niks biejdoon”.
En da’w dan al dee oale weenkels en cafés nog ’n moal zeet: de Meaier, de quincaillerie van Vos vuur ‘n buske figuurzeagkes, Jans van de Diele den krek biej ‘De Schrik’ nen slok nöm oet ’n gleaske van een veugelköwke, en Dieks oet de Bouwstroate met ’n Kachel en Spatsjäntje, net zo lange an ’t oefenen met ne bleende veenke tot-e de eerste twee regels van ’t Wilhelmus kon fluiten.
En ‘t leewste ha’k - en dat mean ik earnstig zoonder flantuten - da’k op ’n hook biej ’n snoepweenkel van Ilbrink het Leger des Heils zag optreaden. Prachtig wear, en ’t kleane Nieuwenhuiske van ’n bookhaandel met de opgestökken parasol bliejmeudig lusterend noar “De zon schijnt in mijn ziel vandaag”, ooit oet het Amerikaans vertaald door oonze vrogere koneginne Juliana.
En dan mut ‘n oploop wier op hoes op an en dan is het awier tied um noar “the last post” te lusteren. Negen uur.
De oawendklokke begeet te luden. Oet alle torens van Riessen…