Herdenken is emotie, herdenken doet pijn
RIJSSEN - Oud-verzetsstrijder Roelf Wolterink (97) uit Rijssen, is door de Stichting 1940-1945 uitgenodigd om op 4 mei tijdens de dodenherdenking op de Dam in Amsterdam een krans te komen leggen voor de burgerslachtoffers en verzetsslachtoffers tijdens de Tweede Wereldoorlog.
“Dat vind ik een grote eer, niet voor mezelf maar voor alle gevallenen. Ik ben zo dankbaar dat ik er nog ben en deze gebeurtenis kan en mag meemaken. Herdenken is emotie, herdenken doet pijn wanneer je de oorlog hebt meegemaakt”, meent Wolterink. Hij hoopt zelf iets te mogen voordragen en dat hij koning Willem-Alexander en koningin Maxima nog mag ontmoeten. Zijn oudste zoon Jan gaat mee als begeleider. De jaarlijkse dodenherdenking bij het oorlogsmonument aan de Lentfersweg zal hij voor het eerst missen.
De bevrijding
Massaal gingen de mensen de straat op in Rijssen op 9 april 1945. Eindelijk bevrijd van de Duitsers. Vlaggen hingen uit en men was enorm blij. “Wat is vrijheid? Wanneer je de onvrijheid beleefd hebt, dan weet je pas wat vrijheid is”, geeft Wolterink aan. Hij was toen 21 jaar oud en heeft de oorlog heel bewust meegemaakt. Een week daarvoor dacht men al even dat het zover was en dat de bevrijders er al waren. “Wij gingen als Nederlandse Binnenlandse Strijdkrachten (NBS) naar onze posten maar we bleken iets te vroeg gejuicht te hebben. Maar toen een week later de laatste Duitsers verdwenen waren uit de greppels bij de Schapendijk en de Enterweg en de eerste wagens van de Canadezen kwamen binnenrijden, geloofden we er echt in. We waren op straat zonder op onze hoede te moeten zijn, overweldigend!”, aldus de oud verzetsman.
Dwangarbeider
In 1941 belandde Wolterink voor een half jaar in de gevangenis voor het ontvreemden en vernielen van Duits militair eigendom. In 1942 moest hij, net als veel andere Nederlanders, als dwangarbeider naar Duitsland. Hij werkte in Hannover en in Maagdenburg, 21 maanden lang. "Het was een vreselijke tijd. Lange dagen hard werken. Geen privacy, het eten was slecht en er was geen stookmateriaal. Overdag kwamen de Amerikanen overvliegen en 's nacht de Engelsen om Duitse doelen te bombarderen, beangstigend want we zaten er wel middenin. In 1943 was er een grote aanval op Hannover en toen ik daarna uit de schuilkelder kwam, keek ik om me heen en zag dat er geen steen meer op de andere gebleven was. Dan gaat er heel wat door je heen hoor. Het is een wonder dat ik er nog ben, ik heb geluk gehad. Vele onschuldige mensen zijn daar gesneuveld, met name ouderen, kinderen en ‘eigen' jongens. De Duitse soldaten zelf waren immers naar het front. Wie de grote steden in Duitsland bezoekt, ziet de kerkhoven met graven van onze jongens.” In Rijssen zijn er 166 slachtoffers gevallen in de oorlogstijd.
Nederlands-Indië
Na de Tweede Wereldoorlog moest Wolterink, net als vele anderen, naar (het toenmalig) Nederlands-Indië waar hij de rauwe werkelijkheid van de gevechtshandelingen aan den lijve ondervond. Zowel de gebeurtenissen van de Tweede Wereldoorlog alsook Nederlands-Indië stempelden zijn leven. Hij schreef vier boeken. Drie over de Tweede Wereldoorlog en één over Nederlands-Indië. Ondank alles is Wolterink een man die positief en dankbaar in het leven staat.