Overburen
Zodra de dagen en het gras iets langer worden, komen ze terug, onze overburen. Bijna dagelijks lopen ze er ongeveer tachtig dames voor ons huis, maar ze zorgen nooit voor overlast. Geen rondslingerend afval van een uitgebreide picknick, geen doffe of te luide dreunen uit een geluidsbox. Alleen als ze aan het hek staan te grazen, heel dicht bij je, hoor je scheurend gras.
Bij ons thuis laat iedereen zijn bezigheden even voor wat het is, als we rond negenen 's morgens door de ramen de dames aan zien komen. In een lange rij lopen ze gedwee naar hun weide, maar zodra ze het pad zijn gepasseerd en in het frisse groen staan, maken ze even een vreugdedansje, om vervolgens de rest van de dag rustig te grazen. Aan het einde van de dag keren ze weer huiswaarts.
De koeien voor de deur, het boerderijtje schuin tegenover ons huis, het geeft mij zo'n vertrouwd gevoel. Ik kan er lang naar kijken, elke dag opnieuw. De meestal trage stappen waarmee ze langzaam door het weiland bewegen. Hun grote ogen waarmee ze zo vragend kunnen kijken. Nergens onthaast ik beter van. Nostalgie, vermengt met heimwee, want hoe lang zal het nog zo blijven bestaan? Hopelijk nog minstens net zo lang als dat er al koeien rond de Oosterhof lopen. Ik kan niet wachten totdat Loua mij straks vraagt, net zoals haar moeder jaren geleden, 'Oma, koeies kijken?’