Platte column: Writersblock
AlgemeenHeb medelieden met nen oarmen kolumnist!
Helemoal noar Tenerife evlöagen, in de brandende zunne eleagen, met gevoar vuur verdrinking den barren oavertocht noar La Gomera ewoagd en ne wekke op dat onharboargzame eiland rond etukkerd. Stikke boargen beklummen, in depe ofgronden ekekken, an et dwellen ekömmen in dikke duustere mistvlagen woer as de witte wieve nog vuur vluchten, mie loaten bespreuien duur weuste bökkergolven dee as zik in skoers van mist op vulkanische rotsen kapothouwt, met gevoar vuur mixomatose ebroaden conejas egetten in Alajeró, oargens achter eslöttene duren de fluitsproake Silbo Gomero eheurd zo mer op nen lössen dinkseldag, mer noargens vund ik de inspiratie vuur nen niejen column.
En dat noe as de deadline mie nog slimmer in ’n nekke hechen as dat hier de wolken duuster en grauw oaver de waterval van Lomo Marín trekket, hier zo pal achter mie, tusken de palmblader an et zwembad.
Gedichten? Hoh, kuiert der mie neet van. Dee rammel ik der zo oet. Et ene sonnet nog dreumeriger as et andere. Liene noa liene. Fidderpöalke Shakespeare den floddert de bokse hoaste nog an et gat van bangigheid um zukke dikke dichterieje.
Mer kolumns? Dee nöaleböllekes woer’j feitelik niks an hebt? Niks. Oarmood. In et harsenkamerken van de kolumns, woer’t ze normaalgesprökken met de bene oethangt en de dixieband dut van jieehiehieeej, rok et noe muf en todderig, en et ennigste wa’j der heurt is den kroonluchter, den piepend hank te bungeln in et zuchtjen trek wat mangs onder ne verspochte dure duursabbelt. Iej köant der een kanon ofsketen (neet doon heur!).
Wat noe? Met nen kop as ne keie en een gemood wat mie tusken de enkels hung, leut ik mie op et elken dag fris opemaakte bedde met al dee dubbele kussens ploffen. Tjonge jonge, et is toch ook neet makkelik hè.
Ik klappen mie de kleptop lös, halen der mie de witte plate van Gates vuur en drukken een poar knöppe in. Verästig. Dat wörden wöörde. En zinnen. En van zinne köm zin. Ik was boeten zinnen van zovölle zinnen. Kearl en gin eande, ik höw der zo nen hap oet. Of der bie an, dat kan ook.
En do herinnern ik mie dat verhaalke van dat olde bananenboerken met de mesjesterse bokse en nen goastok in de voest, an de kante van de Calle Las Arenas, nen gevöarlik slingerenden eenbaans slangenweg in nen vriejen val vanof de Trigoboargen. Den zea mie van onder ziene duustere oelenbrauwen, in strak Riessens ook nog:
Lignt nit te teuten. Gewoon anvatten.
Martin ter Denge