Column: Trampoline springen
AlgemeenHalverwege de jaren zeventig in de vorige eeuw - Zoals iedere zomer zijn we vroeg in het seizoen op vakantie op Ameland. Een van de hoogtepunten voor mijn zusje en mij is het trampoline springen. We zullen een jaar of vier en vijf geweest zijn, toen we voor het eerst op die magische mat mochten. Ons jongste zusje was nog veel te klein en keek vanuit de wandelwagen toe hoe wij, aanvankelijk voorzichtig, en later steeds hoger op het verende zeil sprongen. Op en neer, op en neer, steeds opnieuw en steeds maar weer. We kregen er nooit genoeg van, maar langer dan tien minuten hoefden onze vader en moeder nooit te wachten. Een dubbeltje voor tien minuten springen. Meestal mochten we iedere dag wel een keer. Als ik dan ‘s avonds in bed lag, kon ik dat fijne gewichtloze, verende gevoel in mijn benen nog voelen.
Halverwege de jaren negentig in deze eew - Achterin de tuin graven we een groot gat voor een trampoline. Een betere investering bestaat niet, want jaar naar jaar springen onze vijf dochters een gat in de lucht. Ieder voorjaar, wanneer de zon net sterk genoeg is om de zwarte mat te verwarmen, maar wanneer het nog te koud is om gewoon buiten te eten, vieren we de lente tussen de middag met een stapel boterhammen met hagelslag op de trampoline.
Februari 2022 - Hoewel het nog winter is, fluiten de vogels zelfs op minder mooie dagen alweer. Loua, onze kleindochter, amper vijftien maanden, slaat met haar handjes tegen de ruit van de achterdeur. Tijd om buiten te spelen. Met haar vijftien maanden stapt ze parmantig richting de trampoline. Gisteren was ze er min of meer per ongeluk voor het eerst opgeklommen. Haar verraste gezichtje toen ze haar eerste stapjes op de verende mat zette, sprak boekdelen. Zo’n trampoline blijft magisch!
www.ritavoortmanphotography.com
https://www.facebook.com/ritavoortmanphotography/
https://www.instagram.com/ritavoortmanphotography/