Een wich te murmeln
Jo Karsten woont an 't Streujte, de Arend Baanstrate dus. Hee is een soort Willy Wortel, want hee kan vuur heel völle dinge ne technische oplossing bedeanken. Mear hee steet machteloos tegen bepoalde soorten geluudoaverlast, binnen- en boetenshoes. Hoe de dinge zich of köant spöllen in en um Huize Karsten, hef hee op-eschrewen in een mooi plat verhaaltje. Jo Karsten woont al een meanskenleawn in Riessen, mear a'j zin verhaal hardop vuurleast, kö'j heuren dat hee eagenlijk oet Nijverdal koomp. Hier is zin verhaal:
's Morns vrog begun der een wich te murmeln. Al gauw wurn et een betje proaten. Ewn later gung det over in bruln. Eén keer schreeuwn: “Hool oe stille!” Det kwam oaver en 't was stille. Ma niet lange. 't Gebrul gung hadder. Dan mar uut berre: “Wat he-j?” Stille met lachende oogies. In berre. Weer gebrul. Dan der mar uut en ‘n kleinn biej oos in berre; mar niet lange. Allemoal der uut, wasn en etn. Saggerijnig en dat wich mar lachn en speuln. Mar ie mut nie lange hellig bliemn. Wear gebrul. Heffe zich zeer edoan, eawn op schoot en hij speult alwier.
va ik wil op de schommel en ook nog andrukn
“Va, ik wil op ’n schommel.” Ok dat nog en ok nog andrukn. O wee aj votgoat: gebrul. En noe ist of-eloopn: ”Aj noe niet stille bint kriej ne ziegert. Redt der oe met!” Met 't etn net zo: “Det lus ik nie.” “Et op, etn waj der deur kunt kriegn.” De andere wichter bemeuit zich der ok al met. “Wat ette wie monn? Alwear spinazie? Hej nie wat aans?” “Hol oe stille, de arme wichter zoln der blie met wen.” 's Ouwns mut’e noar berre, det wille nie. Een verhaaltje verteln, zeker, altied 't zelfde verhaaltje oawer 'n krokodil, een wonderfiets met vleugels. Prrr. Hoog in de luch. ’t Jong snapt der niks van. Mar in ziene gedachen zitte in det vliegtuug en kik nor de skoole beneedn. “Dag juffrouw dag.” “Kijk maar uit dat je niet valt”, zeg de juf op z’n Hooghaarlemmerdijks. Hij slop al.
's Oawnds late wilt de oaldren nie ná berre. "`t Is tied, kortgebeente.” "Ewn `t spelletje afmaken.” "Heel ewn.” Stille. "Goaj noe nor berre of hoe zit dat?” “Bienoa uut, ewn wachn”. “Aj hum noe niet oetdoet dan doe; k `t WiFi uut”. “Jahaa”. Stille. Blief zitn. Va giet stoan. 't Mobieltje giet met 't jong met noar de andere kaant van de kamer. Va der achteran. “Gif hier dat ding.” `t Jong is snel. “Loat dat ding beneedn”. Zo det lig der in. Va en moo volgt later. Lawaai op 't Streutje. Raam dichte doo. Nog mear lawaai. En det op zoterdagoawnd, mornvrog nor de karke. 't Lawaai holt an, der uut, kiekn. Jong gespuis. Schreeuwn: “Ik wil sloapen, doe normaal.” Bliewt stoan en mar schreeuwn. Plietsie beln middn in 'n nach? Nee, met de oarn onder 'n dekn. Een paar uur later begint der een wich te murmeln. Kreun. Keump der dan nooit nen eane an?
Jo Karsten
