Platte column: Nostern
AlgemeenWilm is nen echen nosterpot, nog’n gelukke dat zinne vrouwe Mina goodsmoods is. Zee löt Wilm röastig sputtern, ze zeg of en too iets ongevoarlijks wierumme: “Doar zeg iej miej wat,”; “Wa’j doar zengt, doar kon wal ees wat in zitten,” en as Wilm zin gemood wier löag is, stapt-e noar ’t hennenhok woer-e vaste-stealt dat al ’t legvoor al op evretten is, mer eaier, ho mear. En de hennen stoat doodstille achter ’t gaas, want Wilm hef nog wal ees de neiging um de deers nit leeflijk too te sprekken.
Toch kik-e eerst nog efkes um zich hen, of d’r nums metlustert, want Mina van de buren hef um - in ’t vuurbiejgoan, hoond an de liene - too erop: “Zo, Bileam, mooi esprökken!” wat nit heelmolas passend was, want Bileam har te maken met nen ezel en nit met vief hennen en nen stotersen haan.
Bileam had te maken met nen ezel in plaatse van nen stotersen haan
Wilm geet ’n hof inspecteren, hee wordt d’r oart grammieterig van, ’t onkroed stuitert de groond oet. En dan kö’j d’r op wochen want dan mag hee wier op de knene gröstossens oettrekken. Hee schrikt: doar zö’j ’t hebben! Mag-e bassen as ’t nit woar is: coloradokevers op de vroge earpel…. In de joaren zestig hef-e biej ’t skoolreaisje noar de zee wichter ezeen, dee op ’t straand gangs waren um dee kevers op te gadderen in jampötjes.
de kevers kömmen in drommen vanoet de zee anvlegen
Gen beginnen an, de kevers kömmen in drommen vanoet de zee anvlegen. Wilm hef destieds nog met ne DDT-flit-spuite gangs ewès in een groot earpel-veald biej zin eum, op de boerderieje. Dee troep zol anno heden nog wal ees in zinne butte können zitten. En non mut-e de rest van ’n moarn kevers van de jonge bleaks ofveagen, gadderiejan, hee lop de kökken in en jampötjes te zeuken en steet vanniejsen tegen Mina te mosteren. Mer zee lustert nit, zee mut nog een dik book oetleazen vanweage de bokenclub, vannommedag hebt ze vergadering in öar hoes, zes vrouwleu achter ne komme thee en dan mer köakeln oawer het thema en weet Wilm völle, al dat geleas is noarns good vuur, en dat is ’t nit, wat zeg-iej.
Dan leg Mina ’t book op de toafel, neamp Wilm biej de haand en trekt um met noar het grote raam. “Ophoolden met dat gemoster, kiekt lewer noar den kestanjeboom, mu’j toch ’s kieken: eén en al kearskes. Wee’j nog dat doar bekaand veertig joar vuurbiej de keenderwage oonder steun met oonze öaldste zönne? En da’w doar 4 gezoonde kleanwichter an te daanken hebt? Ophoolden met dat gemoster!”
Wilm gromt nog wat. Hee kik noar Mina. “Iej loopt miej nog niks in de weg,” zeg-e dan.
Gerrit Kraa