Column Rita Markslag : Eén familie... twee plechtigheden.

Al tijdens het eerste telefonische gesprek met de dochter van de overleden mevrouw vertelde ze mij dat er nog een dochter is maar dat zij hier geen contact mee had. Deze oudste dochter waar ik mee sprak werd opdrachtgever maar de laatste wens van haar moeder was dat haar beide dochters de uitvaart samen zouden bespreken.

Toen we met elkaar in de woonkamer zaten vertelde de oudste dochter wat de wensen waren van moeder; een eenvoudige crematieplechtigheid in besloten kring. De jongste dochter was het hier niet mee eens en over en weer vielen harde woorden. Verderop in de kamer zaten een oom en tante die tot dusver niet aan het gesprek hadden deelgenomen. De oom probeerde te bemiddelen maar we kwamen er niet uit. Wat de één wilde, wilde de ander pertinent niet en andersom.

Uiteindelijk na lang praten en nog een poging van mijn kant kwamen we tot het besluit om de plechtigheid in tweeën te delen. Het eerste half uur de ene zus in de aula het andere half uur de andere zus.

Vooraf aan de dag van de uitvaart belde de oom mij. Hij vond het verschrikkelijk dat het allemaal zo moest. De zussen hadden hem gevraagd of hij ervoor wilde zorgen dat ze elkaar zelfs in het crematorium niet tegen hoefden te komen.

Zo gebeurde het dat de ene dochter met haar genodigden in de aula de plechtigheid bijwoonde en na een half uur vertrok naar een koffiekamer voor een kop koffie.

De andere zus woonde het laatste half uur met haar genodigden de plechtigheid bij en vertrok naar een andere koffiekamer. De oom en tante liepen van de één naar de ander.

Twee plechtigheden met verschillende genodigden, muziek en bloemen.

De zussen verlieten via verschillende uitgangen het crematorium.

Of ze elkaar ooit nog weer hebben gezien weet ik niet maar ik was in ieder geval een bijzondere ervaring rijker…