Column: Boargen

Jewilmke zat geneuglijk op 'n peppermeuntje te zoegen. Hee zat tusken zin va en zin moo in de koarkbaanke. 'n Domiej was an de preake begunnen: "het geloof kan bergen verzetten, gemeente, en…"

Jewilmkes gedachen zwörven alle kaanten op. Boargen verzetten, stel oe vuur, dat dat gebuurden. Da'j 'n Frezenboarg konden opburen noar de aandere kaante van de A-1. Of 'n Hoalterboarg, met diaroma's van Piet Bos en al. Mear hee mos allichte kleander beginnen. Misschien met dit machtige koarkörgel, zo vlak boawen 'n preakstool - zol hee dat oart können verschoeven? Jewilmke concentreerden zich. Hee keek strak noar dee piepen, met dee ampatte sleuven d'r in, woermet a'j mooi komkommers an pläks konden snieden, allo, het mos en het zol wisse…

En joawal! 't Örgel köm in beweaging. Heel heanig scheuf het opzied, in de richting van de diakenbaanke, en doar köm het gevaarte millimeter vuur millimeter noar dealten! De diakenen keken al noar böawten en dan keken ze mekoar an, ze konden öar ogen nit geleuwen. Ze drokken zich vuur alle zekerheaid met de rugge plat tegen de baanke an, iej wussen mear nooit.

Gelukkig harren ze de collecte al binnen. Hendrik Jan, de penningmeaster, pakten vuste 'n zwoarsten collectebuul oet het rek en wus nit wat-e d'r non met an mos. Heel biezeunder, het front maakten zich lös van de rest van het örgel, doar zag iej 'n organist, hee heul zich krampachtig vaste an de klavieren, dat-e nit van de örgelbaanke ofglee, en 'n domiej keek verbiesterd noar leenks, vuur de gemeente noar rechts, al zag-e niks, mear d'r was gin andach mear, hee nöm van schrik nen slok van het glas water op 'n raand van 'n preakstool. Sommige leu harren niks in de gaten. Bats zat te dommelen en Mans bladerden in 't psalmbook en Mientjen zat te lusteren asof ze gin woord wol missen.

Tookseldmiej! Doar völ ne grote zwoare piepe loodrech noar dealten, op de köster op an, as de peunte zin kalen kop zol raken…

"Pas op…!" schreeuwden Jewilmke.

Woerumme keek bekaand de hele gemeente now in zinne richting? Zin va zat doar met een rood heuwd hellig te wean en zin moo heul 'n wiesvinger vuur de moond, paniek in de ogen, zweet op de plette.

"Amen!" zea 'n domiej en non mossen ze zingen. "Laat zich 't orgel overal/bij het juichend vreugdgeschal..." 'n Organist was d'r dus ook nog. 'Met 't örgel was bliekboar niks mear an de haand. De operatie boargen verzetten was dus froai mislukt. Oefening baart kunst. "Geleuwen doo'j in de koarke," zea zin groffa aait. Maar zol het thoes ook können? Misschien kon-e better in de vuurkamer beginnen met het oale harmonium…

Gerrit Kraa