Platte column over Probus Wierden

Ofgelopen wekke wa’k biej de Probus in Wierden. Nen hoop leu deankt det dit een schimmig genootschap is, mer det vaalt honderd proceant met. Probus koomp van Retired Professional and Business men. ’t Zeent vuural gepensioneerde leidinggewenenden, academici, oondernemmers, kearls en vrouwleu.

Ze vergadert in Wierden in het Ontmoetingscentrum biej de Gereformeerde Koarke an de Spoerstroate. Wal mooi trouwens da’j doar dan ook van dee wieze kearls van vroger tegenkomt. Oold-architect Johannes Dollen. En verestig menear Niek Barten, vroger adjunct-directeur van de roemruchte Van Rijn-meao in Almelo. Fealijk was’e sportleraar en dan tóch in de directie trechte-kommen.. Wat köant leu toch ne mooie carrière maken. Barten har zik good eheulden, een fietje griezer, mer de zachte g wes der nog alverdan en mooi op gewechte. En ook Ton Spaink, oold-directeur van Openbare Werken in Riessen. Ton is in Wierden ’n betjen oet de weend goan wonnen, want doar is ’t röstig. Han Pape, hoofdredacteur van ’n Roskam woont ook in Wierden en hee schreef ne keer: “In Wierden, het dorp mijner inwoning gebeurt niets en dat moet vooral zo blijven.”

Mer gelukkig is der in Wierden wál ne Probusclub

Mear gelukkig is der in Wierden wál ne Probusclub en dee wollen mear weten oawer de stand van zaken van het dialect. Noh jea, doar kuijer ik geane oawer. Ik moche wal hoaste een uur achter mekoar kuijern. Woer koomp det nog vuur? Ik heb ze verteeld oawer het imago van het plat. Viej komt namelijk oet de joaren zestig: Kees Schilperoort steuk de draak met de Boertjes van Buutn. Dan netuurlijk de Wiernse Revue: onverbetterlijk gezeelschop det het plat grote impulsen hef egewen. Oeteindelijk komme viej dan an in de nieje tied en dan he’j doar Van Jonge Leu en Oale Groond en begeent het beeld van de platsprekkers toch iets te veraandern. In dee serie zee’j ook gewoon jonge leu dee lekker plat doot. En loa’w neet Hanna van Hendrik vergetten, de grote theaterproductie oawer de ruilverkaveling en woer ’t oonderdoems doezenden leu hen zeent ewes. Ik heb ´t ook ehad oawer neet bestoande taalkundige verschillen tusken Hollaands/Nederlaands en dialecten. En hoe det allemoal is ekömmen. En ook oawer de échte verschillen.

Mear vuural ook det ‘r völle mear meugelijk met streektalen as Hanna van Hendrik. Iej köant in de streektaal lachen – en det wordt al heel völle doan – mear iej köant er ook in göllen. Het beste vuurbeeld van dit momeant is wal ’n film De Beentjes van Sint Hildegard. En at um plat-promotie geet, dut zonnen film netuurlijk völle mear as honderd joar curussen Twents gewen. Mer het mooie van den film is ook, det een groot deel van het publiek heelmoals neet in de gaatn hef det ‘r plat in wördt edoan. En zo heurt ook: plat is een heel gewoon oonderdeel van het gewone leawen.

Ene van de Probuskearls zea an ‘n eande: “Ik dachen det ‘t oawer dialect zol goan, mer het gong gewoon oawer talen.” Spieker op kats op ‘n kop: dialect is taal! Zeunig op wean.

Gerrit Dannenberg