Platte column over de ezel en de wortel

Ken iej dat verhaalken van den ezel en den wörtel an nen stok?

Met de Riesserboargloop (27:09) nog versk in et achterheuvd (en de kuten!) was ik verleden wekke bie mienen beul personal trainer. “Hee Matn, wo gung dat?” miene lamentatie oaver spletene kuten en de slechte vuurbereiding proberen ik wat te verdoezelen met grote wöörde oaver de prachtige entourage en dat et toch allemoal zo mooi en strak eregeld was en da’w der ideaal wear bie hadden en zelfs nog een verfrissend buujken um ‘n kop.

En wieters dat et weinig eskeald had of ik had de riesserboargloop in nen rolstool mutten doon, en zeet dan mer es oaver al dee boomwörtel in ’n bos te kommen. Dat ik feitelik een good verhaal neudig had vuur disse columns en doar miene gezondheid nog vuur op et spel zette. Da’s toowieding. Of in fitnesstermen: dedication.

Hee sleug zik de hande vöär de plette. “Et was mer vief kilometer,” zea hee. Gaslighting van de böavenste planke! Totale ontkenning van wo slim as ik der tegenop zaggen. Wo angstig ik al dee moanden vuurof versteend achter mienen laptop zatten, de uren weg te kieken en den doatum at den vriedag aal nöager köm.

Hee grinniken vanof zienen stapel zwarte martelwoarktuge springekisten. “Oktober,” zeg he, “is nog wied vort.”

“Dat is et,” kon ik neet ontkennen, met een jachterig lachje. “M-mer wat hef dat hiermet te maken?”

“Dan is der nen halven marathon in Amsterdam. Is dat neet wat vuur oe?”

Et is dat ik al nen roden kop had van et worstelen en martelen op zinne oefeningen. Anders had iederene zeen dat ik wit wegtreuk. De leste keer dat ik ook mer in de buurte van den ofstand köm was dree joar eleden. 18 kilometer maken ik toen. En doarnoa störtten ik met verpulverde peute vuur et grondholt. 

“Haal iej makkelik,” gung hee monter voortan. “Gewoon trainen op de viefteen kilometer. De leste zesse doo’j op karakter.” Op et tandvleis bedolen he zeker. Ik mostern wat van ‘veult der oe es vuur’ en wat vuur nen stried of dat hardlopen toch wal neet was. En wo ongezond en wo rap as oe et knokkenspil slit. 

Um et nog slimmer te maken had ik vandewekke ook nog nen kearl interviewd oaver zin nieje knee en dat hee toch niks lever deed as hardlopen en dat hee toch mer voortan wol blieven bosken ondanks zien 69 joar. Wonnear höldt et dan op? Wonnear zegt oe van: ‘Et is good zo, Matn’?

Woer zint minne hardloopskone?

Martin ter Denge