Column: Cirkel
Column‘Papa?’ Ik buig mij voorover naar het lage bed en raak behoedzaam de schouder van mijn vader aan. ‘Pap, u hoeft nog niet uit bed, maar ik maak u vast wakker, want straks komt er iemand langs. De gordijnen laat ik nog even dicht, zodat hij niet hoeft te knipperen tegen het felle daglicht dat om half elf ’s morgens al ruimschoots in de slaapkamer schijnt.
In de keuken maak ik koffie toebroek, Indische koffie, een schep gemalen koffiebonen in een grote kop en daarop kokend water. Daarna geduldig wachten tot het bezinksel naar de bodem is gezakt. Ik heb geen haast, het duurt nog zeker twintig minuten voordat mijn vader zijn ontbijt zal nuttigen. Ik smeer het brood, zoals hij ooit wellicht mijn brood heeft gesmeerd, toen ik daar zelf nog niet toe in staat was en zoals ik nu ook het brood van mijn kleinzonen smeer en stukjes snijdt, omdat ze dat zelf nog niet kunnen met hun één en anderhalf jarig bestaan op deze wereld. Vervolgens kleed ik hem aan, met liefde, zoals ik bij mijn kinderen deed en nu bij mijn kleinkinderen. Het leven is een cirkel. Na bijna vierentachtig jaar is mijn vaders cirkel bijna gesloten.
Hij zit in zijn stoel, het ontbijt, de medicijnen genuttigd, de koffie nog niet, die staat op tafel voor hem. Op de bank, tussen stapels foto-albums, tijdschriften en andere herinneringen uit het verleden zit inmiddels een man. Hij vraagt of mijn vader er zin in heeft. Zin om zijn laatste restje zelfstandigheid op te geven. Zin om naar het verpleeghuis te gaan. Mijn vader schudt zijn hoofd. Natuurlijk schudt hij zijn hoofd. ‘Nee, ik wil niet, ik wil helemaal niet, maar het moet maar. Soedah.’ De felbegeerde toestemming is een feit.
Stapje voor stapje schuifelt mijn vader achter zijn looprek over de voor hem lange gang van het verpleeghuis. Teddy, zijn achterkleinzoon, mijn jongste kleinzoon volgt hem met de nieuwsgierigheid van een dreumes. Ongeduldig rent hij heen en weer langs het looprek, valt, staat op, valt, staat op. Steeds steviger op zijn beentjes die vorige week nog de steun van een loopkar nodig hadden om vooruit te komen.
Rita Voortman
www.facebook.com/ritavoortmanphotography
www.instagram.com/ritavoortmanphotography
