Platte column: een griepke

Twee joar lange ontsprung ik ’n dans. ’n Enen noa ’n anderen völ umme, ikke en mien meaken bleven fier oaverende. Iej zollen hoaste meanen dat wiej immuun warren. Töt ik met de Nijverdalse muziekmöage noar Goor mos, met in ’n optocht. Doar zi’w gewoon duur ne coronawolke marcheerd. Of ik krege et van Lars, den as al todderig bie mie in ’n auto stappen. In ieder geval dede wiej doar nit bloots de sfeer opsnoeven. ’n Oetkomst stund zelfs in de krante, de dage doarnoa.

’n Dinkseldag der op was ik an de buurte. Oargens in ’n noamiddag begun ik te zweten. Terwiel ik gewoon op et gat zat. Mer toen had ik nog neet zovölle in de gaten. ’s Oavends gewoon noar ’n trainer hen, sleppen met old iezer. Ik drukken nog gewoon tachtig kilo in de heugte. Sportmoat Harrald stund der met ’n kökkerd gewoon boaven te snoeven, vuur et geval as ik et neet mer kon bolwoarken en hee et mos opvangen.

Dat was mien leste betten kracht. In hoes störtten ik in. Et gebit rätteln mie in de kiwwe van de keuldte, zo hete a’k et had. ’n Volgenden morgen toch mer es met zo’n testpinneke in ’n neuze porken. Meestal mu’j dan een half uur wochten töt der van dee streepkes te zeen zint. Bie mie was et noa vief minuten al wal dudelik. Metene iederene informeerd. Een poar dage later was et meaken an de buurte.

Noe dree wekke later lopet wiej nog altied te blekkern. Vanoet et niks um de poar uur nen hoostanval as of ik 80 zin en dree balen sjek in de wekke vortsmeuke. Et meaken mut der mangs hoaste van spiejen, zo onwies blekkern at he mut. Onderwiel nen mist in ’n kop woermet a’j oe dom versprekt of nog gin samenhangend verhaal op papier kriegt. En zo’n betten op tweedöarde van ’n dag he’w et der kats an.

Van ’n perseunliken drilleman mag ik mer half gas. Dat vind ik helemoal neet slim. Verleden donderdagoavend mo’w reuien. Heistern an ne kettene dus. Töt et sköarmken 50 kalorieën angavven. Al bie 35 gung mie et lämpken oet. Piepen en rocheln en lochthappen met een geluud woeras de biggen nog ofgunstig van zollen worden.

En dan was ik vuurtieds nog oardig etraind en gezond. Ik denke an Fred van de Ven en Henk van Temoat, twee mooie kearls dee as et neet mear könt noavertellen. Dee as der zonder corona nog joaren hadden können lopen.

Met oew “Et is mer een griepke.”

Martin ter Denge